Τρέχουσα Έκθεση : Στράτος Καλαφάτης _Λία Ναλμπαντίδου

 

Στράτος Καλαφάτης _Λία Ναλμπαντίδου

Roots and Rein | καταστάσεις συνύπαρξης

13.02 – 15.03.2025

Εγκαίνια Πέμπτη 13 Φεβρουαρίου 2025, 18.00 – 21.30

Ο Στράτος Καλαφάτης και η Λία Ναλμπαντίδου θα παρουσιάσουν στην γκαλερί Λόλα Νικολάου με τον γενικό τίτλο Roots and Reins – καταστάσεις συνύπαρξης δύο αυτόνομες καλλιτεχνικές προτάσεις αναφορικά σε ζητήματα αναζήτησης συμβολισμών της έμφυλης ταυτότητας, καθώς και οργάνωσης οικογενειακών ριζών και καταγωγικής προέλευσης.

Πρόκειται στην ουσία για το αποτέλεσμα ατομικής στοχαστικής έρευνας του καθενός πάνω στην ανθρώπινη συνθήκη και την εσώτερη ανάγκη της να ανακαλύψει μυθολογικά και ιστορικά ίχνη του τόπου καταγωγής, όπως και να εμβαθύνει σε οικογενειακά αρχεία που σχετίζονται με τις διαδρομές μετοίκισης προγόνων από τόπο σε τόπο.

 Για τον Στράτο Καλαφάτη αφορμή εκκίνησης για την έρευνά του είναι ο έφιππος ήρωας της Θράκης από το αρχαϊκό ακόμη  παρελθόν και η μετεξέλιξή του σε εκδοχές του έφιππου αγίου της ορθόδοξης πίστης. Για την Λία Ναλμπαντίδου η έρευνά της έχει ως αφετηρία την Μαύρη Θάλασσα, μια mère/mer, μάνα/ θάλασσα του Βορρά, καθώς και μια ποικιλία από οικεία οικογενειακά αρχεία, ακόμη και από προγόνους που δεν γνώρισε.

Φωτογραφία – βίντεο – αντικείμενα/ευρήματα – αρχειακές ανακατασκευές –  performances – είναι μερικοί από τους τρόπους που μετέρχονται οι δύο δημιουργοί με επιμονή, υπομονή και την απαιτούμενη ψυχική, πνευματική και σωματική δέσμευση, αναδεικνύοντας μέσα από ανεκτίμητες εικαστικές αξίες το βασικό πρόταγμα κατανόησης του εαυτού.

Την συνολική εικαστική αφήγηση επιμελούνται οι δύο καλλιτέχνες, οι οποίοι εκθέτουν για πρώτη φορά μαζί.

Το θεωρητικό κείμενο προσέγγισης του Roots and Reins  είναι της ιστορικού και κριτικού τέχνης  Θάλειας Στεφανίδου.

Παλιότερες Εκθέσεις : Νέοι Καλλιτέχνες

 

Νέοι Καλλιτέχνες

Δάφνη Βλασίδου_Μαρία Τσεσμελή_Φένοκ_Κωνσταντίνος Χατζηπαπάς

16.01 – 07.02.2025

Εγκαίνια Πέμπτη  16 Ιανουαρίου 2025, 18.00 – 21.30

Η Δάφνη Βλασίδου στα έργα της αποδομεί και ανακατασκευάζει στιγμές παγωμένες στο χρόνο, προσπαθώντας να δώσει ζωή σε ξεχασμένα θραύσματα αναμνήσεων. Οι παλιές φωτογραφίες που χρησιμοποιεί προέρχονται συνήθως από παλαιοπωλεία, ενώ οι σύγχρονες φωτογραφίες των κολάζ απεικονίζουν πάντα αγνώστους. Μέσα από τη σύνθεση φωτογραφιών και αναμνήσεων που έχουν ήδη απορριφθεί επιδιώκει να προκαλέσει μία αίσθηση περιέργειας και ενδοσκόπησης, προσκαλώντας τους θεατές να αναλογιστούν και να αμφισβητήσουν την αντιληπτή αξία των στιγμών που παραδίδονται στη λήθη, καθώς και της σχέσης τους με τις δικές τους μνήμες. Στόχος δεν είναι μόνο ο επαναπροσδιορισμός της αξίας των ξεχασμένων στιγμών, αλλά και η δημιουργία μίας νέας και συνεχώς μεταβαλλόμενης συλλογικής μνήμης- μία απόδειξη της διαρκούς εξέλιξης της ανθρώπινης εμπειρίας. 

Το παρόν κειμενικό έργο της Μαρίας Τσεσμελή έχει ως αφετηρία την αυτόματη γραφή. Προσωπικές σκέψεις καταγράφονται σε ενιαία κείμενα , με τις λέξεις να γίνονται το μέσο προς το οπτικό αποτέλεσμα. Κεντρικό πυρήνα της ενότητας αποτελεί η επάλληλη επανάληψη, η οποία λειτουργεί ως μια πρακτική συναισθηματικής αποσυμφόρησης. Μια προσπάθεια απεμπλοκής από την φόρτιση ενός γεγονότος ή μιας κατάστασης . Ως προς τη θεματική, εφαλτήριο αποτελούν γεγονότα της επικαιρότητας. Οι καταστροφές και οι απώλειες, φυσικές ή μη, αποτελούν σημείο αναφοράς για να αναστοχαστούμε την κοινωνική θέση του ατόμου. Καίριες αναζητήσεις και χρόνια ερωτήματα, σχετικά με την ατομική και συλλογική ταυτότητα, αναπτύσσονται σε καθολικές ανησυχίες της ανθρώπινης φύσης. Πρόκειται για τα διαχρονικά ζητήματα ζωής και θανάτου, απώλειας και 

μνήμης, όπως αυτά συναντώνται στη γκροτέσκα γλώσσα του Edgar Allan Poe και στα έντονα κοινωνικά και υπαρξιακά έργα του Franz Kafka.

 

Στα έργα του Φένοκ, διαδρομές με αντικείμενα - σύμβολα και εγκαταλελειμμένα αυτοκίνητα, η ελληνική επαρχία και οι άδειοι δρόμοι της που είναι διάσπαρτοι από εικονοστάσια (στοιχεία της παράδοσης) και ταυτόχρονα, αυτό που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως μία ανθρωπολογία του τοπίου, γίνεται φαινομενολογία του (1)*. Αυτά τα αρχιτεκτονήματα που συναντάμε σε όλη τη χώρα, πέρα από τον θρησκευτικό τους χαρακτήρα, είναι εθιμοτυπικές κατασκευές που σημαίνουν τη συνάντηση του θαύματος και του δράματος, της ζωής και του θανάτου – χωρίς ποτέ να ξέρουμε ποια από τις δύο δυνάμεις υπερίσχυσε σε κάθε περίπτωση.

(1)* Με σημείο εκκίνησης την συνειδητή εμπειρία των φαινομένων, εξάγονται τα θεμελιώδη χαρακτηριστικά της αντιληπτικής διαδικασίας και η οντότητα των εμπειριών (Edmund Husserl).

 

Η καλλιτεχνική δραστηριότητά του Κωνσταντίνου Χατζηπαπά ,εστιάζει στα πεδία της ζωγραφικής, του σχεδίου και των εγκαταστάσεων με κύριο άξονα τη θεματολογία της απώλειας. Μέσα από σπουδές της διαδικασίας της αποσύνθεσης των σταφυλιών αλλά και ερευνητικές προσεγγίσεις της έννοιας του κενού και του μαύρου χρώματος, ο καλλιτέχνης εμβαθύνει στη θεματική της απώλειας και σε όψεις που σχετίζονται με αυτήν, όπως η γήρανση, ο θάνατος και η μετάβαση, με σκοπό να τις καταστήσει προσιτές στο θεατή και να μετριάσει το υπαρξιακό άγχος γύρω από τη φύση τους.