Παλαιότερες Εκθέσεις

Rhino: Last He(a)rd

Πατήστε την εικόνα για μεγέθυνση

Γαβριήλ Φτελκόπουλος

Συμμετέχουν οι: Γεωργία Δαμιανού, Χάρης Κοντοσφύρης, Δήμητρα Μπαϊρακτάρη, Όλγα Μπογδάνου,  Άννα-Μαρία Σαμαρά, Χρήστος Σκούρτης, Μάγδα Χριστοπούλου

~ Εγκαίνια Έκθεσης:Πέμπτη 15 Ιανουαρίου 2015, 19.00 – 22.00
| Διάρκεια έως 7 Φεβρουαρίου 2015 Ώρες λειτουργίας: Τρ., Πε., Πα.: 12.00 – 20.00 / Τε., Σα.: 12.00 -15.00

Ιπτάμενοι ρινόκεροι εμφανίστηκαν τον Οκτώβριο του 2011 όταν φιλοζωική οργάνωση ανέλαβε την μετα - οικοσιστική ζωή τους. Έτσι μετά το κυνήγι και τα αιματηρά αθλήματα καθώς εξέλειπε ο ζωικός κίνδυνος, το παρελθόν και το μέλλον των σχέσεων μεταξύ ανθρώπων και ζώων οδηγήθηκαν σε εξανθρωπισμό. Ο άνθρωπος ενδιαφέρεται για την διάσωση τους. Με προβληματισμό το φαινόμενο των ιπτάμενων ρινόκερων, το οποίο αποτελεί την έκφραση της ανθρώπινης ασύμμετρης καταστροφικότητας και στρέφοντας το βλέμμα στην ηθική πλευρά των πράξεών μας, ο Γαβριήλ Φτελκόπουλος παρουσιάζει το έργο 499 Rhino. Το συγκεκριμένο έργο, μιλώντας για το γεγονός της εσωτερικής μετανάστευσης του μαύρου ρινόκερου από την WWF, με σκοπό την προστασία του είδους από τους κυνηγούς του κέρας του, αναγάγει το επεισόδιο στη πραγματικότητα του υπερθεάματος και της υπεραξίας. Η κεντρική αφήγηση πλαισιώνεται από μια αγέλη καλλιτεχνών, η οποία μετουσιώνεται σε φωνές του αφανισθέντος είδους. Σε μια έκθεση της οποίας η συνολική μορφή αποτελεί μια συνεργατική εγκατάσταση, όπου θέτονται ερωτήματα, σχετικά με ζητήματα που ενυπάρχουν στα δίπολα, ζωή και θάνατος, καταστροφή και αναγέννηση, oι θεατές καλούνται να αφουγκραστούν τη κραυγή της αγέλης ως ένα τελευταίο άκουσμα.

Κείμενο πλαισίωσης έκθεσης

Ο μαύρος ρινόκερος με κλειστά τα μάτια μεταφέρεται προς την σωτηρία του, κάνοντας μια μικρή πρόβα θανάτου. Η περιστροφή του, ως σημείο μετεωρισμού του ανάμεσα σε δύο καταστάσεις, αναδεύει τις σκέψεις μας, με σκοπό τον προβληματισμό. Το τέλος της περιστροφικής δίνης θα βρει τον ρινόκερο σώο και προστατευμένο ή αφανισμένο και αλλοτριωμένο;

Το επεισόδιο αυτό, απόρροια του ανθρώπινου ωφελιμισμού, δημιουργεί μια ευκαιρία αυτοκριτικής και ανάκλησης δεδομένων. Το υπερθέαμα ανθρωπιάς που στήθηκε με χαμένο την φύση, προσπαθεί να εξιλεώσει τον αφανισμό. Το κέρατο του ρινόκερου έχει υποστεί μια άσκοπη υπεραξία εξαιτίας της πολυσυλλεκτικότητας των κοινωνιών, με αποτέλεσμα τον κορεσμό της φύσης.

Οι φωνές της τελευταίας αγέλης αντισταθμίζουν τη σιωπή που περικλείει το γεγονός και οι κραυγές τους στέλνουν το σήμα κινδύνου. Το λάβαρο της αγέλης είναι παρμένο από το τοπίο του που όλο και ξεθωριάζει όλο και πιο πολύ πλησιάζει στη μνήμη, υπενθυμίζοντάς μας πως ο άνθρωπος είναι αναπόσπαστο κομμάτι της φύσης και πως κάθε καταστροφική πράξη του απέναντι σε αυτή ισοδυναμεί με μια βίαιη πράξη απέναντι στον ίδιο του τον εαυτό.

Η μετα-οικοσιτική νοοτροπία και οι αντιφάσεις στα συναισθήματα των ανθρώπων έχουν δημιουργήσει μια σύγχυση στα όρια ανθρώπινου-ζωικού. Ανάμεσα σε λεπτές σχέσεις προσπαθεί ο άνθρωπος-ρινόκερος να ισορροπήσει, να υπερασπιστεί την ατομικότητά του ενάντια στις πιέσεις που δέχεται. Κατά αυτή την προσπάθεια συναντάμε την συνύπαρξη ακροτήτων. Το αιχμηρό κέρας χρησιμεύει ως άμυνα-προστασία και ταυτόχρονα ως αφορμή επίθεσης και κυρίευσης του ιδίου. Αφανισμός και θεαματική σωτηρία. Η μεταφορά σε ένα νέο τόπο με τρόπο σχεδόν βίαιο, και με στόχο την σωτηρία, σημαίνει τον θάνατο και την ίδια στιγμή την ευκαιρία συνέχισης, αναγέννησης του είδους.

Κάπου ανάμεσα σε αυτές τις δυικές καταστάσεις συνειδητοποιούμε την αληθινή φύση των πραγμάτων. Ζώα και άνθρωποι φτιαγμένοι από τα ίδια δομικά υλικά ταξιδεύουν απροστάτευτοι προς την φθορά. Κινούνται διαφορετικά, έχοντας έτσι και αλλιώς μια σταθερή πορεία προς το αναπόφευκτο του χρόνου. Έρχονται όλο και πιο κοντά στο μηδέν. Επανέρχονται στην ύλη που τους δημιούργησε. Ας προχωρά έτσι ο κόσμος, εξάλλου ο μαύρος ρινόκερος έχει πεθάνει προ πολλού.

"Δεν έχει μνήμη η φύση, συγχώρησε τον εαυτό σου κι είσαι συγχωρημένος." Santayana